abdülhamit yalnızlığı ne demek?

II. Abdülhamit, Osmanlı İmparatorluğu'nun 34. padişahıdır. Saltanatı boyunca Türk tarihinde önemli bir yere sahip olan Abdülhamit'in yalnızlığı, tahta çıkışı ve hükümdarlığı boyunca çeşitli sebeplerden kaynaklanır.

Abdülhamit'in tahta çıkışı, 1876 yılında gerçekleştiği sırada Osmanlı Devleti içinde büyük bir kriz yaşanıyordu. Bu krizlerin başında Osmanlı Devleti'nin içinde bulunduğu ekonomik, siyasi ve askeri sorunlar geliyordu. Abdülhamit, bu sorunların üstesinden gelmek için birçok reform yapmaya çalıştı. Ancak kendisine yönelik suikast girişimleri, devletin içindeki çekişmeler ve Avrupa devletlerinin Osmanlı İmparatorluğu üzerindeki baskıları, onun yalnızlığını arttırdı.

Abdülhamit'in yalnızlığı, II. Meşrutiyet'in ilanıyla daha da arttı. Meşrutiyet, halkın talepleri doğrultusunda kurulmuş bir anayasal rejimdi ve Abdülhamit'in meşruiyetini sorgulayan bir yapıya sahipti. Bunun yanı sıra, kendisine sıkı sıkıya bağlı bir devlet adamları çevresi kuramayan Abdülhamit, kararlarını tek başına almak zorunda kaldı.

Abdülhamit'in yalnızlığı, hayatının sonuna kadar devam etti. 1908 yılında II. Meşrutiyet'in ilan edilmesiyle tahttan indirilen Abdülhamit, İstanbul'da sürgünde yaşadı. Kendisine yakın olan kişilerle iletişimi kesilirken, Osmanlı Devleti'nin çöküşüne seyirci kaldı. 1918 yılında vefat eden Abdülhamit, yalnız bir kral olarak tarihe geçti.